Αλκυόνη Παπαδάκη

 Βαρκάρισσα της χίμαιρας

(απόσπασμα)

Να ονειρεύεσαι, μου έλεγε η μάνα μου που μ’ αγαπούσε και με ήξερε καλά.

Τα όνειρα, συνήθως, προδίδουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν.

Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία.

Να ονειρεύεσαι!

Κοίτα μόνο να ’χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρα σου. Τότε σώζεσαι.   

Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν!

Έχει και παρακάτω... Έχει κι άλλο... προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα! Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!

Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική. Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Όσο χάνεις, τόσο κολλάς. Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή.

Ανήκει στα σκληρά ναρκωτικά.

Αν εθιστείς, μάλλον τελείωσες. Εκτός αν... αν πετύχεις στις καλές του το Θεό.

Συμβαίνει.

Εγώ τα είχα βρει μια χαρά με τη ζωή. Γίναμε κολλητάρια και τα περνούσαμε περίφημα.

Πήγαινα ως εκεί που μ’ έπαιρνε. Για να χαίρομαι.

Κι αν είχα κέφι, προχωρούσα ως εκεί που δε μ’ έπαιρνε. Για να μαθαίνω!