Χαλίλ Γκιμπράν

 Ο Προφήτης

Πόνος

Και μια γυναίκα μίλησε και είπε, Μίλησέ μας για τον Πόνο.

Και κείνος αποκρίθηκε:

Ο πόνος σας είναι το σπάσιμο του οστράκου που περικλείει τη γνώση σας.

Όπως το τσόφλι του καρπού πρέπει να σπάσει, για να βγει η καρδιά του στο φως του ήλιου, έτσι κι εσείς πρέπει να γνωρίσετε τον πόνο.

Κι αν μπορούσατε να κρατάτε στην καρδιά σας το θαυμασμό για τα καθημερινά θαύματα της ζωής σας, ο πόνος δε θα σας φαινόταν λιγότερο θαυμαστός από τη χαρά σας.

Και θα δεχόσαστε τις εποχές της καρδιάς σας, όπως δέχεστε από πάντα τις εποχές που περνούν πάνω από τα χωράφια σας.

Και θα παρατηρούσατε με ηρεμία τους χειμώνες της θλίψης σας.

Πολλούς από τους πόνους σας τους διαλέγετε μονάχοι.

Είναι το πικρό φάρμακο που μ’ αυτό ο γιατρός που είναι μέσα σας θεραπεύει τον άρρωστο εαυτό σας.

Γι’ αυτό, να εμπιστεύεστε το γιατρό, και να πίνετε το φάρμακό του, σιωπηλά και ήρεμα.

Γιατί το χέρι του, αν και βαρύ και σκληρό, οδηγείται από το τρυφερό χέρι του Αόρατου.

Και η κούπα που σας δίνει, μ’ όλο που καίει τα χείλη σας, είναι φτιαγμένη από τον πηλό που ο μεγάλος Αγγειοπλάστης μούσκεψε με τα δικά του άγια δάκρυα.

Οδυσσέας Ελύτης: Τι σημαίνει «Ελλάδα» και τι «ελληνισμός» για τον σπουδαίο ποιητή

Ο Οδυσσέας Ελύτης ξεκαθαρίζει ευθύς εξαρχής πως η Ελλάδα δεν αντιπροσωπεύει για τον ίδιο ένα πατριωτικό ή φυσιολατρικό αίσθημα, αλλά ένα είδος έκστασης και θάμβους. Το ίδιο ισχύει για το ελληνικό φως, που περιέχει όχι μόνο την απαστράπτουσα λάμψη του μα και το κενό ή σκιά και το μαύρο. Μικρή χώρα, απλωμένη σε μικρή έκταση, η Ελλάδα αποτελεί ένα σύνολο από πέτρες, βουνά, νερά, βράχους και θάλασσες οι οποίες πηγαίνουν πέρα από τον περιορισμένο τόπο τους, συνενώνοντας το Μυρτώο και τον Αχελώο με την Κριμαία, το Τέξας και τον Μισισιπή. Όσο για το Αιγαίο, δεν είναι γραφικότητα ή αφελής νεανικότητα, αλλά η ορμή και η διαύγεια του ακατάληπτου σε έναν ούτως ή άλλως πολυμερή και πολυπολικό κόσμο. Σε αναλόγως μυστηριακό και πολυσθενές κλίμα θα μιλήσει ο Ελύτης και για την ελληνική φύση, και κάπως έτσι καταλαβαίνει και την έννοια του κάθε άλλο παρά ελληνοπρεπούς ελληνισμού. Από την εποχή των προσωκρατικών και τα ελληνιστικά χρόνια μέχρι το Βυζάντιο και τον χριστιανισμό, τα πιο ετερόκλητα στοιχεία κινητοποιούνται και επιστρατεύονται προκειμένου να καταλήξουν στις πιο διαφορετικές ποικιλίες και διασταυρώσεις.

Και η ελληνική γλώσσα; Οι λέξεις, ο ήχος και η μακραίωνη επιβίωση των ελληνικών; Ο Ελύτης δεν είναι επιστήμονας και γλωσσολόγος ή μελετητής. Βλέπει τα φαινόμενα και τα καταγράφει ως ποιητής και η οπτική του έχει για άλλη μια φορά να κάνει με το θάμβος και με το θαύμα. Η γλώσσα αποκαλύπτει το μυστήριο της γέννησης των πραγμάτων, το ξαφνικό αγκάλιασμα της ψυχής μας με τη δύναμη και το βάθος υποβολής του φθόγγων - από εδώ αντλεί η γλώσσα το ήθος και την ηθική της, από εδώ ανασύρει και τη μεγάλη χρονική της διάρκεια. Γιατί η γλώσσα είναι μεταξύ άλλων ή είναι πρωτίστως ποίηση και επειδή η ελληνική ποίηση, από τη Σαπφώ και τον Όμηρο μέχρι και τις ημέρες μας, έχει καταφέρει να διατηρήσει στο ακέραιο, αν και με εντελώς διαφορετικό τρόπο κάθε φορά, τόσο το μέταλλο όσο και το μέγεθος της φωνής της.

Η Ελλάδα είναι για τον Ελύτη άσπρο και μαύρο, Δύση και Ανατολή, δημόσιος χώρος με πλήθος ιστορικές παραμορφώσεις, αλλά και τοπίο ανάπτυξης και κατίσχυσης του ατόμου, και εν κατακλείδι ένα αξεχώριστο άθροισμα φυσικών και ηθικών ποιοτήτων χωρίς ιδεολογικό και ρητορικό πρόσημο. Όπως το λέει ο ίδιος: «Ελιά και λουΐζα, μάρμαρο και πευκώνας, νεράντζι και θαλασσόβραχος, πάντοτε στα όρια του θαύματος».

Διαδικτυακή συναυλία

Σας ενημερώνουμε ότι την Παρασκευή 14 Μαΐου 2021 και ώρα 20.00 θα πραγματοποιηθεί διαδικτυακή συναυλία των έξι Ευρωπαϊκών σχολείων που συμμετέχουν στο πρόγραμμα Erasmus+ «Looking Out, Looking In». Το Μουσικό Σχολείο Κορίνθου πρωτοπορεί με τη συμμετοχή του στο πρόγραμμα αυτό, σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για την ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα, δίνοντας δυναμικό παρόν για ακόμα μια φορά, στις προκλήσεις της Ευρώπης. Το πρόγραμμα στοχεύει στην αναζήτηση της πολιτισμικής ταυτότητας των μαθητών, παράλληλα με τη διαμόρφωση του ρόλου τους στο σύγχρονο ελληνικό και ευρωπαϊκό παρόν. Η συνεργασία μας με τα άλλα Ευρωπαϊκά σχολεία πραγματοποιήθηκε σε κλίμα άψογης επικοινωνίας και συλλογικής προσπάθειας. Είμαστε πολύ περήφανοι για τους μαθητές μας οι οποίοι για άλλη μια φορά λειτούργησαν ως Ευρωπαίοι πολίτες. Το έργο αυτό δε θα μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς την καθοδήγηση των υπεύθυνων καθηγητών του προγράμματος, κας Καραπατά Ειρήνης, κου Μαυρόπουλου Πελοπίδα και κας Σταυροπούλου Αθανασίας, καθώς και την υποστήριξη του κου Σπυρόπουλου Σπυρίδωνα, κας Τσικολιδάκη Βασιλικής, κας Παντελέων Αικατερίνης και κας Σκρίνη Μαριλένας. Ευχαριστούμε πολύ τους μαθητές μας για τη μεγάλη αυτή προσπάθεια και τη συμμετοχή τους. Καλή μας ακρόαση!!

                    Για να παρακολουθήσετε τη συναυλία πατήστε:

https://www.youtube.com/watch?v=9BGxLmSWBYQ

Mascarade universelle ou le Carnaval perpétuel (= Καθολική μασκαράτα ή το ακατάπαυστο Καρναβάλι)

Οι μάσκες μας ξεγελούν όλους τους ανθρώπους

θα το διαπιστώσουν οι ίδιοι

όταν θα μάθουν με τον χρόνο

ότι σε όλα δεν είμαστε τίποτε λιγότερο

από αυτό που φαινόμαστε πως είμαστε.

Πολλοί άνθρωποι είναι μασκαρεμένοι χωρίς να βρίσκονται στο Καρναβάλι

άνθρωποι της υπαίθρου ή άνθρωποι της πόλης

άνθρωποι κάθε φύλου, κάθε τάξης, καθένας είναι ικανός

να μεταμφιέσει την αλήθεια, το ψέμα, το καλό, το κακό

είτε για να εξαπατήσει είτε για να καταστρέψει

για να εκδικηθεί ή να κακολογήσει.

Καθένας κάτω από τη μάσκα της αρετής

πολεμά να κρύψει τη δολιότητα και την πονηριά του

τη φιλοδοξία του, τον φθόνο του, την τσιγκουνιά του

το μίσος του και τη διαφθορά του

και μολονότι μασκαρεμένος όσο μπορεί κάποιος να είναι

κανείς ωστόσο δεν θέλει να περάσει για μασκαράς.

 

Από γαλλική χαλκογραφία του 1706

Κ. Π. Καβάφης

 Βυζαντινός Άρχων, εξόριστος, στιχουργών

Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν.

Στα σοβαρά πράγματα ήμουν πάντοτε

επιμελέστατος. Και θα επιμείνω,

ότι κανείς καλλίτερά μου δεν γνωρίζει

Πατέρας ή Γραφάς, ή τους Κανόνας των Συνόδων.

Εις κάθε αμφιβολίαν του ο Βοτανειάτης,

εις κάθε δυσκολίαν στα εκκλησιαστικά,

εμένα συμβουλεύονταν, εμένα πρώτον.

Αλλά εξόριστος εδώ (να όψεται η κακεντρεχής

Ειρήνη Δούκαινα), και δεινώς ανιών,

ουδόλως άτοπον είναι να διασκεδάζω

εξάστιχα κι οκτάστιχα ποιών-

να διασκεδάζω με μυθολογήματα

Ερμού, και Aπόλλωνος, και Διονύσου,

ή ηρώων της Θεσσαλίας και της Πελοποννήσου·

και να συνθέτω ιάμβους ορθοτάτους,

όπως -θα μ’ επιτρέψετε να πω- οι λόγιοι

της Κωνσταντινουπόλεως δεν ξέρουν να συνθέσουν.

Αυτή η ορθότης, πιθανόν, είν’ η αιτία της μομφής.

(1921)

Ο Καβάφης, που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην ποιητική τέχνη, γνωρίζει πως κάποτε η ποίηση χρησιμοποιείται λανθασμένα ή για ίδια οφέλη, ή και ως «παιχνίδι» για να περνά η ώρα, και φροντίζει να στηλιτεύσει με την ειρωνεία του αυτές τις συμπεριφορές. Για τον Καβάφη τίποτε άλλο δεν μπορεί να γίνει δεκτό, πέρα από την πλήρη και ουσιαστική αναγνώριση της αξίας του ποιητικού λόγου, και άρα του σεβασμού με τον οποίο πρέπει αυτός να αντιμετωπίζεται.