Κωστής Παλαμάς

 Η Ευτυχία

Καθόμαστε σαν πάντα οι δύο

βράδυ στο σπίτι· αντικρινά της

εγώ γειρμένος στο βιβλίο,

σκυμμένη εκείνη στη δουλειά της.

 

Και το βιβλίο ήτανε στίχοι,

ψυχή από λάμψη και αρμονία·

έτσι εκεί τ’ άνοιξα στην τύχη,

και νά τί διάβασα:

                             «Ευτυχία!

 

Λουλούδι, σε ποιά χώρ’ ανθίζεις,

σε ποιό γιαλό, μαργαριτάρι;

Αστέρι, ποιές μεριές φωτίζεις,

και ποιές καρδιές, ουράνια χάρη;

 

Πού, Χερουβείμ, φτερά διπλώνεις;

Νεράιδα, πού δροσολογιέσαι;

Είσαι διαμάντι και δε λιώνεις

ή καταχνιά είσαι και σκορπιέσαι;

 

Άδης, παράδεισος σε κρύβει;

στον κόσμον ή στην ερημία,

μες σε παλάτι ή σε καλύβι,

πες μου, πού βρίσκεσ’, Ευτυχία;»

 

Δίχως τα μάτια απ’ τη δουλειά της

να τα σηκώσει, εδώ! αποκρίθη·

τρεμουλιαστή με τη λαλιά της

μια μουσική στο σπίτι εχύθη.

 

Κι ένα καρδιόχτυπο με πιάνει,

κι αμίλητη λαχτάρα αιφνίδια,

γιατί πως άκουσα μου εφάνη

    την Ευτυχία, την ίδια.