Αλμπέρ Σαμαίν

Ελένη

Της μάχης πλέει αχνός στη βραδιασμένη μέρα...

Κι έξω απ’ τα τείχη η Αργείτισσα κι απ’ τα παλάτια

μακριά - πάει προς το κόκκινο ποτάμι πέρα

πατώντας ξαπλωτά κορμιά ή κορμιών κομμάτια.

Φέγγουν των Αχαιών φωτιές στο θαμπόν αέρα·

στ’ άρματα δίπλα χλιμιντρούν τ’ αθάνατα άτια...

Μόνη, του μακελειού διαβάτρα η λευκοχέρα,

το χέρι της περνά με φρίκη εμπρός στα μάτια.

Τη δείχνει θεία με τη στερνή φεγγοβολιά της

η μέρα· - απ’ τα κρυφά τα πέπλα, που ανεμίζει,

μια ανίκητη μυρωδιά αγάπης αναβρύζει.

Προς τα γυμνά της πόδια οι βαριοπληγωμένοι

σέρνοντας στους αγκώνες, τα χρυσά μαλλιά της

αγγίζουν - και πεθαίνουν παρηγορημένοι.