Η δεύτερη απόπειρα κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου

Η πρώτη και πιο γνωστή δολοφονική απόπειρα κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου, έγινε στον σιδηροδρομικό σταθμό του Παρισιού το 1920, δυο μέρες μετά την υπογραφή της συνθήκης των Σεβρών. Πήγαν να τον σκοτώσουν ακριβώς την ημέρα που έκανε πραγματικότητα την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Η δεύτερη απόπειρα, λιγότερο γνωστή, έγινε δεκατρία χρόνια αργότερα, στις 6 Ιουνίου 1933, όταν ο Βενιζέλος ήταν πλέον στην αντιπολίτευση, πρωθυπουργός ήταν ο Τσαλδάρης, ενώ ο Μεταξάς προετοίμαζε συστηματικά τη δικτατορία του.

Εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ, ο Βενιζέλος μαζί με τη σύζυγο του Έλενα, δειπνούσαν στο σπίτι της Πηνελόπης Δέλτα στην Κηφισιά. Έφυγαν στις 10.55 με δυο αυτοκίνητα. Το ζεύγος Βενιζέλου, ο οδηγός και ο υπομοίραρχος Κουφογιαννάκης επέβαιναν σε μια «Πακάρ», ενώ το συνοδευτικό με φρουρά τριών ατόμων ήταν μια «Φόρντ». Η «Πακάρ» ήταν καλό και γρήγορο αυτοκίνητο για την εποχή, αλλά η «Φόρντ» ήταν παλιά, αργή και δίπορτη, δηλαδή ακατάλληλη για συνοδευτικό ασφαλείας καθώς οι δυο πόρτες δυσκόλευαν την γρήγορη έξοδο των επιβαινόντων απ’ αυτήν. Καθώς τα δύο αυτοκίνητα κατέβαιναν την στενή, γεμάτη δέντρα στις δυο πλευρές της και έρημη λεωφόρο Κηφισίας, στο νότιο Μαρούσι στο ύψος του εξοχικού κέντρου «Παράδεισος» (λίγο πριν τη σημερινή γέφυρα προς Σπύρου Λούη), είδαν ένα αυτοκίνητο με σβηστά φώτα να προσπερνά το συνοδευτικό και να μπαίνει ανάμεσα στα δυο αμάξια.

Πριν προλάβουν ν’ αντιδράσουν, άρχισε ένας καταιγισμός πυροβολισμών εναντίον του συνοδευτικού. Τα λάστιχα του έσκασαν, ένας σωματοφύλακας που ονομαζόταν Γιάννης Μαρκάκης κεραυνοβολήθηκε με μια θανατηφόρα σφαίρα στο κεφάλι και το συνοδευτικό εξουδετερώθηκε. Στο μεταξύ ο Κουφογιαννάκης από το προπορευόμενο αυτοκίνητο διέταξε τον οδηγό να σταματήσει, πήδηξε έξω με το πιστόλι κι άρχισε μάχη με τους δολοφόνους. Ο Βενιζέλος, ξέροντας ότι αν έμεναν ακινητοποιημένοι δεν θα είχαν ελπίδα, διέταξε το αυτοκίνητο να φύγει. Ο Κουφογιαννάκης τους έσωσε δίνοντας τους χρόνο να αποκτήσουν μια κάποια απόσταση, αλλά οι δολοφόνοι τους κυνήγησαν. Άρχισε μια τρελή κούρσα μισής ώρας στην έρημη λεωφόρο Κηφισίας, με τους δολοφόνους να πυροβολούν συνεχώς και την «Πακάρ» του Βενιζέλου να κάνει συνεχείς ελιγμούς για να αποφεύγει τις σφαίρες και να μην αφήσει τους φονιάδες να την προσπεράσουν.

Στο ύψος της Φιλοθέης ο οδηγός του Βενιζέλου κατάλαβε ότι το ένα πίσω λάστιχο είχε σκάσει, όμως συνέχισε. Ο εθνάρχης είχε πέσει μαζί με τη γυναίκα του στο πάτωμα του αυτοκινήτου, τα τζάμια και το αμάξωμα του οποίου είχαν γίνει κόσκινο από τις σφαίρες. Στο ύψος του γηροκομείου όπου άρχιζαν και τα πρώτα σπίτια της Αθήνας, η «Πακάρ» ξέφυγε επιτέλους και ο Βενιζέλος είπε να κατευθυνθούν στον Ευαγγελισμό, διότι η Έλενα είχε τραυματιστεί ελαφρά. Όπως ήταν μπρούμυτα, μια σφαίρα την είχε χτυπήσει στο πίσω μέρος των γλουτών της. Η επιλογή του Ευαγγελισμού και όχι του Ερυθρού Σταυρού που ήταν στον δρόμο τους, τους έσωσε. Όπως αποδείχτηκε αργότερα, οι δολοφόνοι είχαν στήσει άτομα να τους περιμένουν στην είσοδο του Ερυθρού, για την περίπτωση που η απόπειρα θα αποτύγχανε.

Αν και η κυβέρνηση Τσαλδάρη δεν κούνησε το δαχτυλάκι της, η διαλεύκανση της απόπειρας προχώρησε από την χωροφυλακή και στις 22 Φεβρουαρίου του 1935 κάθισαν στο εδώλιο 18 κατηγορούμενοι. Ανάμεσα τους δυο ανώτατοι αξιωματικοί της χωροφυλακής και ο λήσταρχος Καραθανάσης τον οποίον είχαν στρατολογήσει. Είχε αποδειχτεί και η άμεση εμπλοκή του υπουργού εσωτερικών Ράλλη και του βουλευτή Μαυρομιχάλη απ’ το Οίτυλο της Μάνης, αλλά η Βουλή δεν ήρε την ασυλία τους για να δικαστούν. Άγνωστος χρηματοδότης είχε πληρώσει 2.000.000 δραχμές για την απόπειρα, ποσό τερατώδες για την εποχή.

Η δίκη αναβλήθηκε επ’ αόριστον και δεν τέλειωσε ποτέ, καθώς στο μεταξύ έγινε το αποτυχημένο κίνημα των Βενιζελικών της 1ης Μαρτίου 1935. Οι βασιλικοί που επικράτησαν πλήρως και λίγο αργότερα η δικτατορία του Μεταξά δεν είχαν καμία διάθεση να δικάσουν αυτούς που αποπειράθηκαν να σκοτώσουν τον Βενιζέλο, διότι απλούστατα ήταν δικοί τους άνθρωποι που υπηρέτησαν τα δικά τους πολιτικά σχέδια. Η θρυλική «Πακάρ» εκτίθεται σήμερα στο σπίτι του εθνάρχη στη Χαλέπα των Χανίων.