Πάμπλο Νερούντα

Ο θάνατος

Ξαναγεννήθηκα πολλές φορές απ’ το βάθος σβησμένων αστέρων
ενώνοντας ξανά την κλωστή από τις αιωνιότητες
που πλήθυνα με τα χέρια μου
και τώρα θα πεθάνω, χωρίς άλλο τίποτα παρά μονάχα χώμα
πάνω απ’ το σώμα μου, προορισμένος να ’μαι χώμα

Δεν αγόρασα ένα κομμάτι τ’ ουρανού που παζαρεύαν οι παπάδες
ούτε δέχτηκα τα σκοτάδια που έφτιαχνε ο μεταφυσικός για ανέμελους άρχοντες

Στον θάνατο θέλω να ’μαι με τους φτωχούς,
που δεν είχαν καιρό για να τον μελετήσουν
όταν τους χτυπούσαν όσοι έχουν
χωρισμένο τον ουρανό και μοιρασμένο
Είμαι έτοιμος θάνατέ μου, σαν το κουστούμι
που με περιμένει με το χρώμα που αγαπώ
την πλατωσιά που έψαξα ανώφελα,
το βάθος που χρειάζομαι

Τώρα που η αγάπη ξόδεψε το καθαρό υλικό της
κι ο αγώνας μοιράζει τα σφυριά του σ’ άλλα χέρια
δυνατά κι ενωμένα
έρχεται ο θάνατος για να σαρώσει τα σινιάλα που ορίζανε τα σύνορά σου