Τα πρώτα σωζόμενα γραπτά μνημεία της γλώσσας μας σε ελληνικό αλφάβητο

1. Η επιγραφή της οινοχόης του Διπύλου (735-725 π.Χ.)

ΗΟΣ ΝΥΝ ΟΡΧΕΣΤΟΝ ΠΑΝΤΟΝ ΑΤΑΛΟΤΑΤΑ

ΠΑΙΖΕΙ ΤΟ ΤΟΔ’ ΕΚΛΕΜΕΝ

ὃς νῦν ὀρχηστῶν πάντων ἀταλώτατα

παίζει τοῦ τόδ’ ἐκλήμην

(= όποιος απ’ όλους τώρα πιο ανάλαφρα χορεύει, σ’ αυτόν ανήκω).

2. Η επιγραφή του ποτηρίου του Νέστορα (740-720 π.Χ.)

ΝΕΣΤΟΡΟΣ: ΜΕΝ ΕΥΠΟΤΟΝ: ΠΟΤΕΡΙΟΝ·

ΗΟΣ Δ’ ΑΝ ΤΟΔΕ ΠΙΕΣΙ: ΠΟΤΕΡΙΟ: ΑΥΤΙΚΑ ΚΕΝΟΝ

ΗΙΜΕΡΟΣ ΗΑΙΡΕΣΕΙ: ΚΑΛΛΙΣΤΕΦΑΝΟ ΑΦΡΟΔΙΤΕΣ

Νέστορος μὲν εὔποτον ποτήριον·

ὃς δ’ ἂν τοῦδε πίησι ποτηρίου, αὐτίκα κεῖνον

ἵμερος αἱρέσει καλλιστεφάνου Ἀφροδίτης

(= καλόπιοτο βέβαια το ποτήρι του Νέστορα·

όποιος όμως πιει απ’ αυτό εδώ το ποτήρι, αμέσως θα τον κυριεύσει

πόθος της ομορφοστεφανωμένης Αφροδίτης).