Amado Nervo

Ύπνος

Ό,τι νιώθω φίλε πιο βαθιά είναι του ύπνου η λαχτάρα.
Το γνωρίζεις; Ο ύπνος κατάσταση θεϊκή.
Θεός εκείνος που κοιμάται.
Μοναδικός κόσμος στη ζωή, δικός μας, ο ύπνος
γιατί ξυπνώντας σε μιαν αυταπάτη βυθιζόμαστε, σε ωκεανό
που πραγματικότητα τον ονομάσαμε.
Ξυπνώντάς τη αντικρίζουμε, το νερό, τον αγέρα, τη φωτιά
τα εφήμερα πλάσματα…
Στον ύπνο μας, ο καθένας μέσα στον δικό του κόσμο, τον ερμητικό, τον κλειστό για τα ξένα μάτια,
τον αμόλυντο από ξένες ψυχές.
Ο καθένας το δικό του όνειρο υφαίνει
ή -ποιός μπορεί να ξέρει- τη δική του αλήθεια;

Ακόμα κι η ύπαρξη, η πιο λατρεμένη,
μαζί μας την πόρτα του ύπνου μας να διαβεί δεν μπορεί.
Ακόμα και η καλή σου, που την κλίνη σου μοιράζεται, και που σ’ ακούει διάλογο να στήνεις με τα φαντάσματα,
που οργώνουν το πνεύμα σου όταν κοιμάσαι
ποτέ δεν μπορεί -όση κι αν είναι η αγωνία σου-
το κατώφλι αυτού του κόσμου να περάσει,
του δικού σου κόσμου, του αξιοθαύμαστου των σκιών.

Ω! Τρισευτυχισμένοι όσοι κοιμούνται!
Γι’ αυτούς κάθε μέρα εξαφανίζεται
μαζί με τον πόνο τους και το σύμπαν
το καθημερινό, που το πνεύμα δημιουργεί.
Το ξύπνημα, η πιο φοβερή ποινή,
η αϋπνία, εξορία
από τον πιο όμορφο παράδεισο.

Μην ταράζεις λοιπόν τη γαλήνη μου με τα λόγια σου φίλε.
Ναι, είσαι σοφός, όμως ο ύπνος μου πολύ περισσότερο.
Μόνο μου άφησέ με!
Καμιά δόξα δεν αποζητώ.
Εκείνο που νιώθω φίλε, είναι η σώψυχη επιθυμία μου να κοιμηθώ.