Κρίτων Αθανασούλης

                                      Ανεβαίνω

Πάρτε με στην αγκαλιά σας και πέστε μου: είσαι ζαλισμένος.

Βάλτε με να καθίσω με τη συντροφιά σας και πέστε μου: ήσουν πολύ μοναχός.

Στρώστε μου ένα κρεβάτι μ’ απαλά χέρια και πέστε μου: πολύ κουράστηκες.

Πέστε ο ένας στον άλλο πως από σήμερα μ’ ανεβάζουν τα χέρια σας

σ’ ένα φως που γεννιέται μέσα σε μάτια αποφασισμένα.

Σύντροφοι αυτής της πορείας, βγάλτε από μέσα μου

τη λάσπη που η ψυχή μου πατεί λερώνεται κι αγωνίζεται να ξεπεράσει.

Πιο πέρα είναι ο καλοκαιρινός δρόμος. Λίγο πιο πέρα ανθίζουν οι ακακίες,

τραγουδούν οι σειρήνες. Και μεις βουλώνουμε τ’ αυτιά μας φοβισμένοι

μήπως χαθούμε μέσα σε μια γλυκιά μουσική.

Εμπρός, λοιπόν. Το άστρο μού κρέμασε μια αχτίνα. Ανεβαίνω κρατώντας

αυτή τη φωτεινή κλωστή, αιωρούμαι στην αγκαλιά τόσων κινδύνων.

Αν πέσω, ας πέσω, όλα τα χέρια σας ανοιγμένα θα με κρατήσουν και δε

θα πεθάνω ποτέ, μέσα σ’ αυτά τ’ αγαπημένα σας χέρια.

Σπύρος Κοκκίνης, Ανθολογία Νεοελληνικής Ποίησης,

Από τα Άνθη Ευλαβείας έως τις μέρες μας,

Βιβλιοπωλείο της Εστίας, 2008, σελ. 26