Κ. Π. Καβάφης

 Βυζαντινός Άρχων, εξόριστος, στιχουργών

Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν.

Στα σοβαρά πράγματα ήμουν πάντοτε

επιμελέστατος. Και θα επιμείνω,

ότι κανείς καλλίτερά μου δεν γνωρίζει

Πατέρας ή Γραφάς, ή τους Κανόνας των Συνόδων.

Εις κάθε αμφιβολίαν του ο Βοτανειάτης,

εις κάθε δυσκολίαν στα εκκλησιαστικά,

εμένα συμβουλεύονταν, εμένα πρώτον.

Αλλά εξόριστος εδώ (να όψεται η κακεντρεχής

Ειρήνη Δούκαινα), και δεινώς ανιών,

ουδόλως άτοπον είναι να διασκεδάζω

εξάστιχα κι οκτάστιχα ποιών-

να διασκεδάζω με μυθολογήματα

Ερμού, και Aπόλλωνος, και Διονύσου,

ή ηρώων της Θεσσαλίας και της Πελοποννήσου·

και να συνθέτω ιάμβους ορθοτάτους,

όπως -θα μ’ επιτρέψετε να πω- οι λόγιοι

της Κωνσταντινουπόλεως δεν ξέρουν να συνθέσουν.

Αυτή η ορθότης, πιθανόν, είν’ η αιτία της μομφής.

(1921)

Ο Καβάφης, που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην ποιητική τέχνη, γνωρίζει πως κάποτε η ποίηση χρησιμοποιείται λανθασμένα ή για ίδια οφέλη, ή και ως «παιχνίδι» για να περνά η ώρα, και φροντίζει να στηλιτεύσει με την ειρωνεία του αυτές τις συμπεριφορές. Για τον Καβάφη τίποτε άλλο δεν μπορεί να γίνει δεκτό, πέρα από την πλήρη και ουσιαστική αναγνώριση της αξίας του ποιητικού λόγου, και άρα του σεβασμού με τον οποίο πρέπει αυτός να αντιμετωπίζεται.