Μαίρη Όλιβερ

                Αγριόχηνες

Ούτε να είσαι καλό παιδί

ούτε να κάνεις χιλιόμετρα μέσα στην έρημο,

στα γόνατα, για μετάνοια.

Μόνο ν’ αφήνεις αυτό το μαλακό

ζωάκι, το σώμα σου,

να αγαπάει ό,τι αγαπάει.

Πες μου για την απόγνωση, τη δική σου,

να σου πω κι εγώ για τη δική μου.

Στο μεταξύ ο κόσμος συνεχίζει.

Στο μεταξύ, ο ήλιος και τα διάφανα

βότσαλα της βροχής

περνούν απ’ όλους τους τόπους

από λιβάδια και δέντρα βαθιά,

από βουνά κι από ποτάμια.

Στο μεταξύ, οι αγριόχηνες, ψηλά στον

καθαρό γαλάζιο αέρα,

τραβάνε πάλι για το σπίτι τους.

Όποιος κι αν είσαι, κι όσο μόνος,

ο κόσμος στέκει ανοιχτός στη φαντασία σου,

και σε φωνάζει όπως οι αγριόχηνες,

τραχιά και ολοζώντανα-

διαλαλώντας ξανά και ξανά τη θέση σου

στην οικογένεια των πραγμάτων.

                                 (μτφρ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου)