Οι πηγές από όπου έχουν αντληθεί οι περισσότερες
πληροφορίες σχετικά με τις γαστριμαργικές συνήθειες, τις συνταγές και τα ήθη
γύρω από τα τραπέζια της Αρχαίας Ελλάδας είναι δύο: οι «Δειπνοσοφιστές» του Αθήναιου, Αλεξανδρινού
βιολόγου, γαστρονόμου και ρήτορα που έζησε στα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ., και το
έργο του Αρχέστρατου, Συρακούσιου ποιητή και φιλοσόφου
του 4ου π.Χ. αιώνα, ο οποίος θεωρείται ο πατέρας της δυτικής γαστρονομίας.
Σύμφωνα λοιπόν με τις πηγές αυτές τα γλυκά των αρχαίων
Ελλήνων ή αλλιώς νωγαλεύματα ήταν τα εξής:
- ο σησαμούς (παστέλι από σουσάμι),
- η μουστόπιτα (μουσταλευριά),
- ο μηλοπλακούς (κυδώνι βρασμένο σε μέλι),
- το λάγανον ή λαλλάγγι (είδος
τηγανίτας),
- ο κοπτοπλακούς (γλύκισμα με φύλλα ζύμης,
αμύγδαλα, καρύδια και μέλι που μοιάζει να είναι πρόγονος του σημερινού
μπακλαβά),
- οι πλακούντες (πίτες με ζυμάρι, τυρί,
μέλι, σουσάμι και καρυκεύματα),
- η άμμιλος (τούρτα),
- η μελιττούτα (μελόπιτα),
- τα τήγανα (λουκουμάδες).
Όπως φαίνεται πολλά από αυτά υπάρχουν και σήμερα και
μάλιστα θεωρούνται ιδιαίτερης διατροφικής αξίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου