Γεώργιος Δροσίνης

Νύχτα αυγουστιάτικη

Μου φτάνει που σε ξέρω ξάγρυπνη
κι απόμονη, χωρίς λυχνάρι,
κάτω από τ’ άστρα τα τρεμόφωτα
με το Αυγουστιάτικο φεγγάρι.
Στ’ απόσκια απόκρυφτη κι’ αθώρητη -
κ’ έχω σημάδι σου μονάχο
κάτι σα θρόισμα, σα φτερούγισμα,
σα νεροφλοίσβημα σε βράχο.
Γύρω μας όλα ασάλευτα, άφωνα:
τα κοίμισε μαρμαρωμένα
φεγγαρομάτα η νύχτα μάγισσα
κι άφησε μόνο εσέ κ’ εμένα. -
Ξάφνου, σπιθόγενη, αστραπόφτερη.
του αιθέρα ταξιδεύτρα φτάνει
φωνή βιολιού μακρινού, αλλόκοσμου,
που παίζουν ξωτικοί Τσιγγάνοι.
Και χύνεται στην Αυγουστιάτικη
τη νύχτα από τη δοξαριά του
λαχτάρα, πόνος, αναγάλιασμα,
πόθος ζωής, φόβος θανάτου.
Κ’ εγώ, σφαλώντας τα δυο μάτια μου,
και την ψυχή μου ανοίγοντάς σου,
νιώθω το φόβο μήπως σ’ έχασα -
τον πόθο να βρεθώ κοντά σου.

Φευγάτα χελιδόνια, Άπαντα Γεωργίου Δροσίνη, τόμος 3ος,

εκδ. Σύλλογος προς διάδοσιν ωφέλιμων βιβλίων