Οδυσσέας Ελύτης

Ο Μικρός Ναυτίλος

…Ότι μπόρεσα ν’ αποκτήσω μια ζωή, από πράξεις ορατές για όλους, να κερδίσω την ίδια μου διαφάνεια σ’ ένα είδος ειδικού θάρρους που μού ’δωκεν η Ποίηση: Να γίνομαι άνεμος για το χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμα κι όταν ουρανός δεν υπάρχει.

…Είναι φορές που βγαίνω στον αέρα λες και διαβάζω την Ιλιάδα. Παίρνω το μονοπάτι που τραβάει ψηλά πάνω απ’ τα σπίτια και καθώς -όσο ανεβαίνω- αλλάζουν σχήμα οι αγκαλιές και οι κάβοι, μέσα μου αλλάζουνε θέση και μορφή τα αισθήματα: η ταυτότητα των ηρώων, η άγρια ικανοποίηση να λες όχι, το ευθύ, το λαμπερό, το ποτέ δυο φορές το ίδιο.

…Δεν παίζω με τα λόγια. Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς να σημειώνεται μέσα στη «στιγμή», όταν καταφέρει να την ανοίξει και να της δώσει διάρκεια. Οπόταν, πραγματικά και η Θλίψις γίνεται Χάρις και η Χάρις Άγγελος… η Ευτυχία Μοναχή και η Μοναχή Ευτυχία.

…Με λευκές μακριές, μακριές πτυχές πάνω από το κενό, ένα κενό γεμάτο σταγόνες πουλιών, αύρες βασιλικού και συριγμούς υπόκωφου Παραδείσου…